BASENJI

Opis rasy

Rasa z Afryki - pies myśliwski i do towarzystwa, idealna wysokość w kłębie: psy 43 cm, suki 40 cm.

Basenji jest to pies o lekkiej, zrównoważonej budowie, delikatnej kości, arystokratycznym wyglądzie i wdzięku gazeli. Psy tej niezwykłej rasy pod wieloma względami są podobne do kotów. Pies ten jest bardzo czysty, myje się jak kot i jest jak kot powściągliwy w kontaktach. Ma dużą dozę kociej natury i chcąc nie chcąc musimy się z tym pogodzić albo... wybrać inną rasę. Należy być w stosunku do niego sprawiedliwym, wyrozumiałym i bardzo, bardzo cierpliwym. Jest bardzo żywy, serdeczny, elegancki, bystry obserwator - nic nie ujdzie jego uwadze. Myją się wylizując swoją sierść, nie szczekają- tylko ( bardzo rzadko ) wydają odgłosy podobne do mieszaniny gardłowego śmiechu i jodłowania.

Są to psy o żelaznym zdrowiu, większość nie lubi deszczu, chłodu i przeciągów. W okresie zimy nie może przebywać na mrozie bez ruchu. Są to psy niezależne, przywiązujące się silnie do swojego pana i rodziny. Basenji, ze względu na rozmiary, krótką sierść i łatwość utrzymania są doskonałymi psami domowymi. Znakomicie nadaje się zarówno do malutkiego mieszkanka, jak i dużego domu z ogrodem. Ma króciutki włos, łatwo go pielęgnować, a sierść jego nie wydaje żadnego zapachu. Pies ten ma charakterystyczny chód.

Basenji to pies jedyny w swoim rodzaju. Różni się nie tylko swoim eleganckim wyglądem, tajemniczym, zamyślonym, uważnym, przenikliwym spojrzeniem, lecz przede wszystkim cechami charakteru. Jest rasą, która ma , jak żadna inna, wielce bogatą paletę zachowań, niezależną osobowość, dystans do otaczającej rzeczywistości. W chwilach zainteresowania i wzmożonej uwagi marszczy czoło i z ciekawością przechyla główkę na boki. Potrafi sam oceniać sytuacje w jakiej się znajduje i dlatego nie będzie ślepo posłuszny, ignorując polecenia w jego mniemaniu bezsensowne. Jest pewny siebie i niczego się nie boi. Przepada za towarzystwem ludzi, nigdy nie bywa agresywny. Zdecydowanie nie lubi samotności.

Zmarszczki ma już jako szczeniaczek i potrafią przetrwać do późnej starości. Suczki basenji mają ruję tylko raz w roku. Szczenięta rodzą się przeważnie w listopadzie czy grudniu.





Kocha swobodę i nie zawsze od razu przychodzi na zawołanie. Dlatego też jak najwcześniej należy położyć nacisk na naukę przychodzenia psa na komendę. Musimy również być bardzo konsekwentni i stanowczy. Musimy zdawać sobie sprawę , że jest to pies "z charakterem". Ma swój rozum i nie będzie ślepo wykonywał wszelkich poleceń wydanych przez właściciela jak np. owczarek. Jak każda istota wysoce inteligentna najpierw zastanowi się co zrobić, a potem podejmie decyzję w jego mniemaniu najlepszą, aczkolwiek nie zawsze taką jak właściciel się tego spodziewa...

W Europie i USA sprowadzony został do roli psa ozdobnego i do towarzystwa. W Afryce do dzisiaj używa się go jako pomoc przy polowaniach. Jako jedyny wśród psów nigdy nie szczeka. Nie jest jednak niemy... Potrafi choć bardzo rzadko ( ja u mojej suczki staruszki słyszałam to tylko dwa razy w życiu) wydawać głos przypominający jodłowanie.

Basenji wspaniale wychowuje się z dziećmi. Jest psem bardzo cierpliwym, chętnym do zabaw np. z piłeczką, nigdy nie zrobi krzywdy dziecku - nawet niechcący. Ze względu na swój specyficzny charakter, niepospolitą osobowość, zachowanie ciszy rasa ta zyskuje coraz więcej zwolenników. Pies tej rasy kocha upały i skwar. Może żyć w maleńkim, miejskim mieszkanku jak i dużym wiejskim domu.

Basenji nadają się dla ludzi , którzy mieli już w swoim życiu psa, wiedzą jak należy z psem postępować i czego w żadnym wypadku nie wolno robić. Wymaga znajomości psiej psychiki, odpowiedniego traktowania i zrozumienia. Właścicielem psa zdecydowanie powinien być człowiek zrównoważony, spokojny, odpowiedzialny.

BASENJI - wzorzec Rasy zatwierdzony przez FCI pod nr: 43b.

Wrażenie ogólne: Basenji to lekko zbudowany pies o delikatnej kości , o arystokratycznym wyglądzie , wysokonogi w stosunku do długości ciała , zawsze zrównoważony, uważny i inteligentny. Pofałdowana głowa ze stojącymi uszami , noszona dumnie na wygiętej szyi. Głęboka klatka piersiowa sięga poza wyrazną talię , ogon ciasno zwinięty. Daje to obraz psa o dobrych proporcjach i gazelowatym uroku.

Charakterystyka. Nie szczeka, ale nie jest niemy. Typowy głos to mieszanina śmiechu i jodłowania. Godna uwagi jest duża czystość.

Zachowanie. Inteligentny , niezależny , ale serdeczny i czujny. Z rezerwą wobec obcych.

Głowa i czaszka. Płaska , dobrze ukształtowana , średniej szerokości : zwężająca się ku nosowi , ze słabo wyrażonym wyrażonym stopem. Odległość od kości potylicznej do stopu trochę większa niż od stopu do czubka nosa. Boczne linie czaszki zwężają się stopniowo w stronę kufy, co uwidacznia wyważoną linię policzków. Na czole tworzą się widoczne fałdy.

Oczy ciemne, migdałowate , ustawione ukośnie i skierowane w dal. Wyraz oczu dość trudny do określenia , niezgłębiony.

Uszy małe, spiczaste, proste, lekko czubate, delikatne osadzone dość daleko na przodzie głowy. Czubki uszu leżą bliżej środka głowy niż zewnętrzna nasada.

Zgryz: silne szczęki o dokładnym, regularnym i pełnym zgryzie nożycowym, górny rząd siekaczy sięga dolnych bez szczeliny, zęby są ustawione pionowo.

Szyja mocna, dobrej długości, nie gruba. Dobrze sformowana, przy nasadzie trochę pełniejsza, z eleganckim łukiem linii grzbietu. Dobrze osadzona między łopatkami podkreśla dumną postawę głowy.

Kończyny przednie. Łopatki dobrze przylegające, muskularne, lecz nie przeciążone. Łokcie przylegają do klatki piersiowej . Widziane z przodu tworzą z zebrami linię ciągnącą się wzdłuż kończyn do ziemi. Kończyny przednie ,proste, o delikatnej kości , z bardzo długim przedramieniem. Śródręcze o dobrej długości, proste i ruchliwe.

Kończyny tylne: silne i muskularne. Staw skokowy głeboko osadzony, nie skręcony ani na zewnątrz ani do wewnątrz. Podudzie długie z umiarkowanie kątowanym stawem kolanowym. Stopy małe, wąskie i zwarte z grubymi opuszkami , dobrze ukostkowanymi palcami i krótkimi pazurami.

Tułów wyważony o krótkim ,prostym grzbiecie. Żebra dobrze wysklepione. Klatka piersiowa głęboka i owalna. Lędzwie krótkie, głeboko sięgający mostek sięga do wyrąznej talii.

Ogon osadzony wysoko, krzywizna kości kulszowej wystaje poza nasadę ogona, to podkreśla wydajność kończyn tylnych. Dobrze zakręcony nad kręgosłupem , pojedyńczy lub podwójny skręt przylega do uda.

Chód - Ruch. Kończyny poruszają się prosto do przodu żwawym ,długim, swobodnym, kołyszącym krokiem.

Okrywa włosowa : włos krótki, błyszczący, gęsty. Skóra bardzo elastyczna .Umaszczenie: czysto czarne i białe; czerwone i białe; czarne, płowe i białe z płowymi "nasionami melonów" i z maską; płowe z białym. Biel powinna występować na stopach , piersi i końcu ogona. Dopuszczalne białe skarpetki, strzałka i obroża.

Wielkość i waga: idealna wysokość w kłębie psy 43 cm , suki 40 cm, idealna waga psy 11 kg. , suki 9.5 kg.

AUSTRALIAN SILKY TERRIER

Historia Australian Silky Terrier

OJCZYZNA ORAZ NAZWA
Dawniej rasa Australian Silky Terrier nosiła nazwę Sydney Silky Terriera, co wskazywało na pochodzenie jej z okolic miasta Sydney. Jednak najprawdopodobniej powstała w mieście Ross leżącym na Tasmanii. Istnieją informacje, iż kilka rodzin mieszkających w Ross hodowało terriery o barwie niebiesko-płowej, wykorzystywane do tępienia szczurów a nawet żmij. Anglik Mc Arthur Little zabrał przypuszczalnie jedną taką sukę do Anglii i pokrył Dandie Dinmond Terrierem. Wracając do Australii zabrał w ten sposób uzyskane mieszańce i później przyczynił się do stworzenia silky terriera.

W 1959 roku nazwa Uległa zmianie z Sydney Silky Terrier na Australian silky Terrier. Jak nazwa wskazuje "Silky" oznacza jedwab i odnosi się do jedwabistej szaty psów tej rasy. Do dziś Silky Terriery posiadają temperament wskazujący na pokrewieństwo tej rasy z dawnymi tępicielami szkodników. I mimo iż zaliczają się do psów miniaturowych zasłużenie nazywane są terrierami.

PRZODKOWIE
Australian silky Terrier powstał w pierwszej połowie XIX wieku. Pewne jest, że Silky Terrier powstał z krzyżówki Terriera Australijskiego, Yorkshire Terriera oraz przy udziale Diandie Dinmond Terriera. Należy jednak pamiętać ze Przedstawiciele tych trzech ras znacznie się różniły od psów tych ras żyjących współcześnie. Najpewniej w powstaniu Silky Terriera miało udział również wiele innych odmian miniaturowych terrierów jednak dzisiaj nie da się stwierdzić, jakie konkretnie były to rasy. Pewne jest natomiast to, iż w XIX wieku z Anglii sprowadzono ok.25 Yorkshire Terrierów do stanu Wiktoria oraz ok 25 do Nowej Południowej Anglii.

Hodowcy Terrierów Australijskich szukając psów mogących wnieść do hodowli maść czarną podpalaną zaczęli wykorzystywać do krycia suk Terriera Australijskiego większe egzemplarze psów rasy Yorkshire Terrier. W ten sposób poprzez chów krewniaczy doprowadzili do powstania 3 typów terriera: terriera australijskiego, yorkshire terriera oraz typu pośredniego. Psy w typie pośrednim był jednak niejednolite część z nich miała włos szorstki część jedwabisty i to właśnie te psy stały się punktem wyjścia do hodowli Australian Silky Terriera

CZYSTA RASA
1889 roku powstał pierwszy Australijski Klub Terrierów Szorstkowłosych założony w Wiktorii obejmował on swoim patronatem Australian Terriera oraz Australian silky terriera. W 1890 roku odbyła się pierwsza wystawa klubowa, podczas której obie rasy  psów były oceniane w jednej klasie.

1908 powstał Victoria Silky and Yorkshire Terrier Club w Wiktorii (psy były rejestrowane w Kennel Control Council), podobny klub otwarto w tym samym czasie w Nowej Południowej Walli ( psy rejestrowano w Royal Agricultural Society Kennel Control). Skupiały one największą ilość hodowców rasy Silky Terrier. Niezależnie od siebie obie organizacje wydały wzorce Australian Silky Terriera. W 1900 roku w Nowej Południowej Walli oraz w 1909 w Wiktorii. Oba wzorce pokrywały się w najważniejszych punktach, natomiast różniły się detalami.

W obu standardach wymagano psa niskonożnego o wydłużonym formacie ciała o typowej klinowatej głowie terriera. Sierść na uszach, kufie i łapach powinna być kurtka długa i jedwabista na tułowiu. Różnice polegały na ustanowieniu 2 kategorii wagowych w Nowej Południowej Walii (do 2,7 kg oraz od 2,7 kg do 5,4kg) oraz jednej w Wiktorii (od 2,7 do 5,4 kg). W Wiktorii uznawano uszy opadające oraz stojące a w Nowej Południowej Walii uznawano tylko uszy stojące. Psy z Nowej Południowej Walii nazywały się Sydney Silky Terrier a z Wiktorii Victoria Silky Terrier. Jednak częściej zaczęto używać nazwy Sydney Silky Terrier do 1959 roku.


HISTORIA WSPÓŁCZESNA
W 1926 roku zaczęto ujednolicanie kategorii wagowych, opublikowano nowy wzorzec. W 1932 roku Kennel Control Council of Victoria zarobiło krzyżowania Yorkshire, Australian oraz Silky Terrierów. Niestety postęp w hodowli nastąpił o wiele później, ponieważ hodowcy nie byli jednomyślni, co do idealnego wizerunku rasy. Część hodowców preferowała jedwabiste miniaturki w typie Australian Terriera o masie 3,6 do 4,5 kg; natomiast inni jeszcze mniejsze o masie do 2,7 kg. Jednak nadmierna miniaturyzacja pociągnęła za sobą kilka wad takich jak niewłaściwy grzbiet. W konsekwencji takich działań coraz trudniej było odróżnić Yorkshire Terriera od Silky Terriera.

Taka sytuacje panowała do 1959 roku. Do ujednolicenia masy przyczynili się amerykańscy hodowcy (3,6-4,5 kg). Gdy w 1958 roku Australian National Kennel Council zdał sobie sprawę, że na skale międzynarodową może być uznany standard opracowywany przez Amerykanów, zaczęto ponownie prace nad wzorcem sformułowano wyraźnie, iż "maksymalna dopuszczalna masa ciała wynosi 3,6-4,5 kg. Nowy wzorzec został przyjęty w 1958 roku przez Kennel Council. American Kennel Club uznał go ostatecznie w 1959 roku. Wzorzec przez wiele lat nie ulegał istotnym zmianom.


HISTORIA NAJNOWSZA
Najnowsze zmiany wzorca są najbardziej radykalne od 1959 roku. Są one związane częściowo z tym, iż każda rasa ulega przemianom na przestrzeni lat oraz częściowo zmianami społecznymi w podejściu do psów. W wzorcu z 19.04.2005 najbardziej istotnymi zmianami jest uniezależnienie wagi i wzrostu. Dawniej dokładnie zdefiniowana waga psów tej rasy przestała obowiązywać. Bardziej istotny stał się wzrost, który wynosi 23-26 cm, do którego pies musi mieć odpowiednią sylwetkę. Kolejną znaczącą zmianą jest to, iż w starszych wzorcach opisany był jedynie wygląd ogona kopiowanego natomiast w nowym jest również zapis określający wygląd ogona nie kopiowanego, co wynika z faktu iż w coraz większej ilości państw Europy odchodzi się od takich praktyk uznając je za okaleczanie psów. Również w Polsce od kilku lat nie kopiuje się ogonów Australian Silky Terriera mimo ze nadal takie psy mogą być w naszym kraju wystawiane

AUSTRALIAN CATTLE DOG

Australian cattle dog - CHARAKTERYSTYKA RASY

Inne nazewnictwo: ACD, Australijski Pies Pasterski, Australijski Pies Zaganiający, Australijski Pies do Bydła, Blue Heeler, Red Heeler, Queensland Heeler, Queensland Blue Heeler, a gdy rasa powstawała nazywany był po prostu Australian Heeler.

WZORZEC FCI Nr 287

Data oficjalnego uznania rasy: 1 wrzesień 1980

Australian Cattle Dog został zakwalifikowany do wystawiania w Grupie Psów Pracujących począwszy od 1.09.1980. Został następnie przeniesiony do Grupy Psów Pasterskich Zaganiających (Herding Grup) gdy ta została utworzona począwszy od 1 stycznia 1983.
Australian Cattle Dog jest psem silnym, czujnym i stróżującym. Pierwotnie hodowany do pilnowania i zaganiania bydła w głębi dziewiczych terenów Australii.
Szata łatwa w pielęgnacji, gdyż kąpiel i szczotkowanie są wystarczające do utrzymania czystości i zdrowia.
Hodowany jako pasterz pracujący przez cały dzień, Australian Cattle Dog posiada ogromną ilość energii.

WYGLĄD OGÓLNY: Z ogólnego wyglądu mocny, zwarty, o symetrycznej budowie pies pracujący. Mający zdolność i ochotę do wykonywania wszelkich, dowolnie ciężkich zadań mu powierzonych, pies ten łączy w sobie solidność, moc, zrównoważenie oraz twarde umięśnienie. Jego wygląd musi zatem wyrażać ogromną zwinność, siłę i wytrzymałość.

Wykazywanie jakichkolwiek tendencji do otłuszczenia lub cherlactwa jest poważną wadą. Wadą jest też zbytni przerost mięsni. Psy takie sprawiają wrażenie ociężałych i w ruchu mało zwinnych.

CECHY SZCZEGÓLNE: Dla celów praktycznych wykorzystywany do pomocy przy pilnowaniu bydła. Zawsze czujny, krańcowo inteligentny, baczny, odważny i godny zaufania, z wpojonym poczuciem obowiązku - jest psem idealnym do tej roli. Jego lojalność oraz instynkty opiekuńcze powodują, że sam przyjmuje rolę stróżującą w stosunku do hodowcy, jego stada i majątku. Będąc podejrzliwym w stosunku do obcych, musi jednocześnie być posłuszny podczas wystawiania na ringu.

Pierwotnym zadaniem Australijskiego Cattle Doga było zaganianie i pilnowanie stad bydła. Psy tej rasy są zawsze czujne, wyjątkowo inteligentne, odważne i wierne. Towarzyszą australijskim hodowcom bydła od ponad 150 lat i wciąż stanowią najliczniejszą po Kelpie rasą w Australii. Swoją popularność zawdzięczając takim cechom jak wytrzymałość, chęć do ciężkiej pracy, łatwość układania, odporność na skrajne warunki atmosferyczne oraz fakt, że nie wymaga zbytniej pielęgnacji. Jeden pies potrafi sam przepędzić 300 sztuk bydła, a dwa psy i dwóch poganiaczy nawet 1000 sztuk. Ta zwinność, szybkość, znakomity węch i słuch oraz inteligencja sprawiły, że ACD jest też niezastąpionym psem do wyszukiwania i przepędzania bydła oraz owiec zagubionych z wysokich zaroślach australijskiego buszu.

ACD poruszają się cicho i bezszelestnie a jednocześnie są w stanie robić gwałtowne zwroty w miejscu w pełnej szybkości. Sposób pracy też jest typowy dla tej rasy. Poganiając bydło podgryzają je w pęciny szybkimi pojedynczymi ugryzieniami a następnie robią unik, kładąc się na boku lub odskakują, robiąc zwrot w miejscu.

Natomiast pracując w koralu szybkimi ugryzieniami w nos bydła zatrzymują je, by nie mogło sie wydostać. W tym przypadku przybierają pozycję warowania, stania lub poruszają się na przygiętych nogach i dobry pies nigdy się nie cofnie przed napierającym bydłem. Potrafią też oddzielać młode sztuki od dorosłych lub wyszukiwać krowy w rui.

Z natury jest to pies nieufny w stosunku do obcych i czujny, z wrodzonym instynktem obrony terytorium, co sprawia, że ACD znakomicie sprawdza się jako stróż i obrońca zarówno w domach właścicieli jak i w pobliżu pilnowanych stad. Psy te nie włóczą się i pozostawione na otwartej przestrzeni nie oddalają się od własnego terytorium, czy od właściciela. Największą satysfakcję sprawia im wykonywanie jakiegoś zadania a najlepiej razem ze swoim panem.

Wrodzoną skłonność do przejmowania inicjatywy łączą z wyjątkową sprawnością ciała i umysłu. Wytrzymały i zwinny, pełen entuzjazmu i z silnym poczuciem obowiązku, Australijski Cattle Dog jest wiernym towarzyszem i lojalnym pracownikiem. Jest to jednak pies jednego właściciela, jego przywiązanie graniczy często z uzależnieniem. Choć chętnie przebywa wśród całej rodziny i znakomicie sprawdza się jako opiekun dzieci i towarzysz zabaw, to najlepiej czuje się jednak ze swoim panem. Zwykle jego nieskończona cierpliwość i poczucie humoru dotyczy tylko „swoich ludzi”. W stosunku do obcych bywa podejrzliwy i w najlepszym razie obojętny, a często agresywny, zwłaszcza na swoim terytorium i podczas nieobecności przewodnika. I choć jest to pies średniej wielkości, to jego „bandyckie” spojrzenie (opisane przez Kaleskiego jako „sly looking”) oraz sposób poruszania się jest w stanie bardziej przestraszyć intruza niż szczekający Rottweiler. Nie oznacza to jednak, że nie można go wychować na miłego, przyjacielskiego psa. Choć jest twardy, energiczny to ma doskonale wyważony charakter i znakomicie dogaduje się z właścicielem.

Gdy pracuje, to na pełnych obrotach, w domu natomiast, jest spokojny i niekłopotliwy. Warunkiem jest zapewnienie mu odpowiedniej dawki ruchu i... pracy umysłowej. To pies stworzony do pracy z człowiekiem a przywiązanie do właściciela jest legendarne i ACD będzie się snuł za swoim panem krok w krok, stale plącząc się pod nogami, bo a nóż będzie coś do zrobienia jednak nie narzuca się swoja osobowością. Trzeba też wiedzieć, że są to psy długowieczne i pies tej rasy będzie nam towarzyszył przez kilkanaście lat a nierzadko i dwadzieścia. Pies o imieniu Bluey rasy ACD, którego właścicielem był Les Hall z Rochester, Victoria w Australii, urodził sie w maju 1910 r. a zmarł 14-go października 1939r. Żył 29 lat i 5m-cy !!! Pies ten jest uznawany za najdłużej żyjącego psa na świecie (brane są pod uwagę jedyne udokumentowane przypadki). Przez ponad dwadzieścia lat pracował przy bydle i owcach.

Do utrzymania dobrego samopoczucia Australian Cattle Dog potrzebuje jednak aktywnego trybu życia i zajęcia a pozostawiony sam sobie może: popaść w depresję i złe nawyki nawyki (gryzienie ogona, łap, itp.), gryźć ludzi, ganiać za pojazdami mechanicznymi i zwierzętami, kopać doły w ogrodzie itp. Dlatego rasa ta nie nadaje sie dla ludzi, którzy większość dnia spędzają poza domem i nie maja czasu na zapewnienie psu towarzystwa. Wyjściem jest zabieranie psa do pracy. Cattledog będzie cicho siedział pod biurkiem na nogach swojego Pana i będzie to dla niego duża satysfakcja. Wiele osób będących na emeryturze ceni sobie też te rasę. Psy te nie uciekają, nie włóczą się, nie są hałaśliwe a chętnie dotrzymują towarzystwa osobie starszej i są karne, a w razie niebezpieczeństwa potrafią obronić. Stąd też ich popularność wśród emerytów w Finlandii, którzy najchętniej te rasę wybierają na swoich towarzyszy.

Wszystkie pozytywne cechy doceniane są nie tylko w Australii ale i w krajach anglosaskich, Argentynie, a od niedawna także w Europie. W USA i Kanadzie ACD mieszczą się w pierwszej 50 najpopularniejszych ras. Używane do wypasu bydła w Środkowych Stanach Ameryki, Argentynie oraz wypasu reniferów w Skandynawii i Kanadzie. Wykorzystywane w sportach kynologicznych takich jak agilyty, freesby, flayball a także dzięki łatwości uczenia się i oryginalnemu wyglądowi w przemyśle filmowym i reklamowym.

Zwinność, odwaga, znakomity węch oraz umiejętność podejmowania decyzji w sytuacjach ekstremalnych i „poręczy” rozmiar Australijskich Cattle Dogów sprawiły, że coraz częściej wykorzystuje się tę rasę do szkolenia ratowniczego, policyjnego i wojskowego.

Ich czujność, zdolność obserwacji i miłość do właściciela została też wykorzystana do szkolenia tych psów jako opiekunów niepełnosprawnych, ludzi z cukrzycą i padaczką.

Należy pamiętać, że ACD lubią dominować wśród innych psów, tak więc bójki między psami nie są rzadkością, choć są to raczej szybkie i krótkie starcia. Za młodu są to szalone, o niespożytej energii psy skłonne do bójek i ostrych zabaw, z wiekiem i odpowiednim treningiem ich charakter stabilizuje się i u starszych psów te skłonności zanikają a swoją uwagę kierują na właściciela. Sprawia to, że bywają szczególnie „zazdrosne” o jego uwagę i mając kilka psów tej rasy dobrze jest zaobserwować ich wewnętrzną hierarchię by nie wywoływać niepotrzebnych napięć między psami. Wśród cattledogów różnicy w sile charakteru między psem a suką nie ma, co związane jest z przeznaczeniem rasy. Bez względu na płeć pies musiał dobrze pracować i to stanowiło tło do selekcji dla pierwszych hodowców i do dziś te kryteria powinny przeważać.

Wszelkie opisy rasy mówią iż jest to cichy pies. Mając już doświadczenie w kontaktach z tą rasą doszłam do wniosku, że owszem ACD pracują cicho, nie obszczekują każdego spotkanego psa czy człowieka, poruszają się bezszelestnie lecz wiele egzemplarzy bywa hałaśliwymi psami gdy są podniecone. Choć w domu raczej są ciche i ich obecności sąsiedzi mogą nie zauważyć, to podczas spacerów swoją radość życia i podniecenie nadchodzącą chwilą zabawy, czy powrotem swojego pana do domu, oznajmiają dość specyficznym głosem. Jak niesie legenda głos ten przypomina głos Sowy Australijskiej, czyli Zmroczkika Australijskiego. I choć to nie są długie „wypowiedzi”, to zdecydowanie bardzo przenikliwe. Warto wziąć to pod uwagę podczas decydowania się na cattledoga. Ich głos jednak zmienia sie diametralnie gdy ostrzegają o nadchodzącym intruzie lub bronią terytorium. Jako stróże są znakomitymi psami, gdyż nie wszczynają alarmu z byle powodu.

Specyficzne szczekanie, platanie sie pod nogami rekompensują wiernością i zaufaniem jakim możemy je obdarzyć. Jeśli Australijaski Cattle Dog zawładnie sercem swojego Pana, ten choćby miał wiele psów zawsze będzie chciał mieć obok siebie właśnie te rasę. Cattle Dogi uzależniają i niewielu jest właścicieli posiadających jednego psa tej rasy. Urzekają nieprzeciętną inteligencją, przywiązaniem, zdolnością przystosowywania się do warunków w jakich przyszło im żyć, zwinnością i sprytem oraz nieprzeciętną urodą.

HISTORIA RASY

Pierwsi hodowcy nie prowadzili zapisków hodowlanych, zależało im przede wszystkim na stworzeniu najlepszego, jak na warunki australijskie, psa pasterskiego.

Jeśli chodzi o przodków rasy, to panują rozbieżne opinie i błędem byłoby opowiedzenie się za jedną z nich. Wszelkie dane dotyczące powstawania rasy opierają się na zachowanych notatkach i starych publikacjach.

Na początku XIX wieku osadnicy w Australii zaczęli zajmować tereny centralnej i zachodniej części kontynentu. Ogromne przestrzenie znakomicie nadawały się do wypasu bydła i owiec, co spowodowało szybkie powiększanie się stad i potrzebę psa, który byłby w stanie wytrzymać ciężkie warunki klimatyczne i był na tyle inteligentny i pewny siebie by na ogromnych terenach mógł samodzielnie pracować. Na początku osadnicy do wypasu bydła wykorzystywali psa zwanego „smithfield” – był to pies o kwadratowej budowie ciała, szczątkowym ogonie, długim i twardym włosie, maści najczęściej czarnej z białą kryzą. Miał klinowatą głowę, długie uszy i nieco ociężały chód. Psy te nie dawały sobie rady z warynkami klimatycznymi Australii, ani nie wytrzymywały trudnego terenu i dużych odległości. Były też bardzo szczekliwe.

W latach 30-tych XIX wieku, naganiacz bydła o nazwisku Timmins, zauważył podczas spędu bydła, iż psy Dingo nie szczekają, a jednocześnie mają wrodzony instynkt pozwalający zagonić ofiarę zachodząc ją od tyłu.

Skrzyżował: British Smithfield z psami Dingo w rezultacie powstał pies zwany „Timmin's Biters”. Psy były rude o szczątkowym ogonie i pracowały w milczeniu. Niestety okazało się, iż są zbyt uparte i kąsały zbyt mocno. Z czasem przestano używać tej krzyżówki do pracy ale posłużyła prawdopodobnie do stworzenia innej australijskiej rasy Australian Stumpy Tail Cattle Dog.

Do pracy z bydłem nie nadawały się też krzyżówki collie z bullterierem i szybko się z nich wycofano, choć nadal bullterier (bezzasadnie) uważany jest za przodka ACD.

W roku 1840 Thomas Hall, sprowadził ze Szkocji parę marmurkowych collie wyżynnych. Podczas pracy z bydłem sprawdzały się doskonale, jednak głośno szczekały i zachodziły bydło od przodu (co nie jest pożądanym zachowaniem podczas spędu bydła), tracąc pzy tym mnóstwo energii ciągle obiegając stado.

Hall skrzyżował potomstwo Blue Merle Scottish Collie z Dingo i otrzymał nieme psy zwane “Hall’s Heelers”. Na psy Hall’a był bardzo duży popyt, gdyż stanowiły one na owe czasy najlepszą rasę zaganiającą w Australii. Thomas Hall kontynuował swoje prace hodowlane aż do śmierci 28 maja1870 r.

W latach 60 i 70-tych XIX wieku George Elliott z Queensland, podobnie jak Hall eksperymentował z krzyżówkami Dingo i marmurkowego Collie. Psy z takiej krzyżówki wciąż nazywano Hall’s Heelers lub „Queensland Heelers”. Z jego hodowli wyszło wiele znakomitych psów. Do tego prowadził skrupulatne notatki, w który opisywał przymioty i wady psów. Np. : “12 lutego 1873 roku dziesięciotygodniowa suka w jednej czwartej pochodząca od dingo, pracuje przy stadzie tak cicho, że nazwę ją Munya (aborygeńskie słowo oznaczające „cicho”)”. Sukę tę pozostawił w hodowli i pokrył ją doskonałym marmurkowym Collie o imieniu Elliot (nabył go 2 sierpnia 1875 roku). Z tego krycia wyszedł znakomity miot a jedną z suk, Rust, pokrył znów marmurkowym Collie o imieniu Steel. Jednego ze szczeniaków zamienił na psa o imieniu Joker, w jednej czwartej Dingo, i tym psem krył suki z miotu Rust i Steel’a.

Parę psów z hodowli Elliotta zakupił rzeźnik Alex Davis i psy te wraz z z nim dotarły na targ bydła w Canterbury w Sydney. Sposób w jaki pracowały te psy tak zachwycił poganiaczy bydła, że na ich szczenięta znalazł się natychmiast zbyt.

Wśród nabywców znaleźli się dwaj bracia z Canterbury Jack i Harry Bagust. Ich zamiarem hodowlanym było takie „poprawienie” rasy, by psy były bardzie przywiązane do koni i ludzi. Dokonali tego wykorzystując do krycia Dalmatyńczyka należącego do pana Stephana, adwokata z Ashfield / Sydney. Z krzyżówki Queensland Heelers i Dalmatyńczyka Bagustowie otrzymali psy, które nie posiadały już umaszczenia marmurkowego lecz rude i błękitne łaciate. Szczenięta przyszły na świat całkowicie białe i dopiero około czwartego dnia można było określić jakiej barwy będzie ich sierść. Jednocześnie oczekiwana cecha przywiązania do koni i ludzi była silniejsza niż oczekiwano i psy z tego miotu znakomicie współpracowały z poganiaczem i koniem. Obaj bracia posiadali też czarne podpalane Kelpie, u których podziwiali zapał do pracy. Skrzyżowali Kelpie ze szczeniakami Queensland Heelers x Dalmatyńczyka. Efekty przeszły ich oczekiwania. Otrzymali aktywne psy, o krępej budowie ciała, w typie nieco ciężkawego psa Dingo, wytrzymałego, pracującego cicho, o dużym instynkcie obrony stada a co najciekawsze umaszczenie szczeniąt było jedyne w swoim rodzaju na skalę światową. Psy błękitne miały czarne łaty dookoła oczu, czarne uszy, brązowe oczy i małą białą łatę na głowie. Tułów był ciemnobłękitny i równomiernie pokryty jasnymi błękitnymi latami, do tego dochodziły podpalane znaczenia na łapach piersiach i głowie. Rude psy zaś miały na głowie ciemnorude znaczenia, uszy i łaty o tej samej barwie.

Jack i Harry Bagustowie prowadzili selektywną hodowlę i kryli tylko te psy, które były jak najbardziej zbliżone do ideału pod wzglądem psychicznym i fizycznym oraz przekazywały to nietypowe umaszczenie.

Psy z tej hodowli zaczęły zdobywać coraz większą popularność wśród hodowców bydła a szczególnie niebieska odmiana. Z czasem psy nazwane „Blue Heelers”, „Queensland Heelers”, “Queensland Blue Heelers” wyparły brytyjskie rasy psów w pracy przy bydle.

Później jeszcze raz dodano „świerzej” krwi Dingo w latach 40-tych XX wieku. Dr Allan McNivel skrzyżował ACD i Dingo by poprawić zdrowotność, wyostrzyć temperament i uwydatnić cechy Dingo w pokroju. Większość potomków tej krzyżówki posłużyła do dalszej hodowli. Właściwie od tamtej pory nie dokonywano już żadnych krzyżówek, a w hodowli koncentrowano się na pogłębianiu odpowiednich dla psa pracującego cech charakteru, typie i umaszczeniu. Można powiedzieć, że psy wyhodowane przez braci Bagustów są protoplastami obecnych Australijskich Cattle Dogów.

Polski akcent też znalazł się w tworzeniu rasy.

Otóż Polski emigrant Robert Kaleski zaczął hodować „Blue Heelers” w roku 1893 i już w 1897 po raz pierwszy wystawił swoje psy. Niestety z przykrością stwierdził, że sędziowie przyznawali oceny według własnego widzimisię. Ten sam pies (błękitny cattle dog – Spot) został na jednym z pokazów oceniony przez sędziego jako: obwisłouchy kundel niewart nawet pięciu szylingów. A nieco później inny z sędziów przyznał temu psu najwyższą lokatę i tytuł zwycięzcy w swojej klasie. Skłoniło to Roberta Kaleskiego do stworzenia wzorca rasy Blue Heelers a także Kelpie i Barba. Do opisu posłużył się notatkami George’a Elliotta i braci Bagustów. Wzorzec oparł na wyobrażeniu ciężkawego typu dingo, ponieważ uważał, że ten typ psa powstał w wyniku doboru naturalnego i najlepiej odpowiada wymaganiom kontynentu. Swój projekt złożył w 1902 roku do akceptacji Cattle and Sheep Dog Club of Austalia i Kannel Club New South Wales. W roku 1903 Ministerstwo Rolnictwa Nowej Południowej Walii poparło Kaleskiego a wzorzec rasy o nazwie „Australian Heeler” został wydrukowany jako broszura i rozpowszechniony na szeroka skalę. W połowie XX wieku oficjalna nazwa razy zmieniła się na Australian Cattle Dog, choć wciąż używa się nazw „Blue Heelers”, „Red Heelers” i „Queensland Heelers”.

Robert Kaleski nie stworzył rasy choć taki zaszczyt mu się przypisuje. Jadnak to dzięki niemu powstał wzorzec i rasa oficjalnie została uznana oraz stała się popularna. On też zgromadził większość notatek pierwszych hodowców, które psłużyły mu do napisania najlepszej (jak się do dziś uważa) książki „Australian Barkers and Biters”. Ta pozycja oraz wiele artykułów, które napisał dla „Agricultural Gazette of New South Wales”, stanowią do dziś źródło wiedzy o powstaniu australijskiego psa pasterskiego, a także innych ras którymi się zajmował. Australijski wzorzec rasy praktycznie jest niezmienny od 1903 roku. Zmiany jakie zostały wprowadzone dotyczą jedynie kosmetyki i ustalenia typów. Obecnie niedopuszczalne są uszy obwisłe, czarne oraz białe łaty na tułowiu (wyjątkiem jest Bentley – biała strzałka na głowie); łaty czarne na ogonie i u jego nasady są dopuszczalne a na szyi pod warunkiem, że zlewają się z czarnym uchem, nie są pożądane lecz mimo wszystko bardzo cenione przez hodowców, gdyż dają one większe prawdopodobieństwo przekazywania ciemnego pigmentu, a co za tym idzie mniejsze prawdopodobieństwo występowania głuchoty u potomstwa. Takie łaty nie powinny być większe niż dłoń farmera (tak określał to wzorzec rasy napisany przez Kaleskiego) i w Australii wciąż obowiązuje ta zasada. Psy z łatami na tułowiu (klatka piersiowa, grzbiet, słabizny) uznaje się za niehodowane, co nie zmienia ich charakteru i wartości użytkowej.

AMERYKAŃSKI PIES ESKIMOSKI ( Eskimo dog) - informacje podstawowe

Pies eskimoski ( Eskimo dog). W tłumaczeniu na język polski poprawna wydaje się nazwa: amerykański pies eskimoski; ze względu jednak na brak uznania rasy przez FCI nie występuje ona w oficjalnej polskiej terminologii kynologicznej. Rasa jest w Polsce bardzo rzadko spotykana.
Historia:
Ta rasa została wyhodowana w Arktyce do ciągnięcia sań Eskimosów. Wywodzi się ona ze wschodniej Syberii i ma wspólnych przodków z alaskanem malamutem, husky i samojedem. Wykazuje wyraźne podobieństwo do psa grenlandzkiego.
American Eskimo Dog jest szpicem, którego białe umaszczenie, niepreferowane w Europie, znalazło sobie zwolenników w USA. Nie jest to jedynie odmiana szpica niemieckiego - psy te hoduje się jako osobną rasę już od ponad 100 lat. Po raz pierwszy została zarejestrowana przez United Kennel Club w 1919, a w 1958 związek wydał pierwszą pisaną historię rasy. Jednak wzorzec jeszcze nie istniał, więc psy akceptowano indywidualnie, na podstawie wyglądu. Koniec temu sposobowi rejestracji dało powstanie pierwszego klubu American Eskimo w 1970 roku - National American Eskimo Dog Association.
Kolejny klub, American Eskimo Dog Club of America, stowarzyszał miłośników starających się o uznanie rasy przez American Kennel Club. Udało się to w 1995. Od 2006 roku, American Eskimo znajduje się również na wykazie ras Canadian Kennel Clubu.
Wymiary:
Psy – 58-68cm
Suki – 51- 61cm
Waga:
Psy – 33- 47 kg
Suki – 27 – 40 kg
Szata:
Długość około 15 cm, z grubym podszerstkiem, dopuszczalne są wszelkie barwy sierści.
Charakter:
Jest to wyśmienity pies pociągowy, bardzo dobry stróż, uwielbia pracę i ruch na świeżym powietrzu. Ze względu na jego pierwotne przeznaczenie nie nadaje się na psa domowego, powinien być trzymany na dworzu, gdzie mógłby spożytkować swoją energię. Powinien być także regularnie szczotkowany.

Psy chętne do współpracy, o dużej ilości energii do wykorzystania, zachowują jednak dozę niezależności, charakterystyczną dla szpiców. Częstym problemem jest nadmierne szczekanie i nadpobudliwość. Rasa nadaje się do większości psich sportów.

Appenzeler sennenhund

Opis rasy

Appenzeller - jedna z ras szwajcarskich, pies średniej wielkości, przystosowujący się do warunków mieszkaniowych, który nad wszystko przekłada kontakt z właścicielem. Wszechstronny, nadający się do różnego typu szkolenia, doskonale sprawdza się w psich sportach i z pasją oddaje się powierzonemu mu zadaniu ( w Polsce mamy przedstawiciela tej rasy, który jest ratownikiem). Chętnie potowarzyszy w bieganiu czy jeździe na rowerze. Jeśli chcesz mieć psa, dla którego będziesz centrum świata i jesteś w stanie poświęcić mu uwagę, na którą zasługuje, to appenzeller jest trafnym wyborem! Appenzeler niezbyt przepada za obcymi, dlatego skutecznie poinformuje szczekaniem, że ktoś się zbliża. Jednak jeśli w pobliżu jest ukochany właściciel, obcy się nie liczy ;) Będąc posiadaczem psa tej rasy nie licz na to, że będzie on współpracował z kimś innym - to TY będziesz najważniejszy! Appenzeller z radością wykona Twoje polecenie i gdy Ty jestes z niego zadowolony, on tez czuje się wspaniale. To znacznie ułatwia szkolenie, dzięki czemu appenzellery szybko się uczą. Jego sierść nie sprawia większych problemów, linieje tak jak inne rasy dwa razy do roku - zrzuca wtedy podszerstek i gubi trochę włosa, ale przez całą resztę roku nie ma problemu. Nie ma specjalnych wymagań pokarmowych, ma dość odporny żołądek. Dogaduje się z innymi zwierzętami domowymi.

Kraj pochodzenia
Szwajcaria

Wykorzystanie, rola
Do poganiania bydła, jako strażnik gospodarstw, pies domowy i zagrodowy, obecnie także do wykonywania różnorodnych prac oraz jako przyjazny pies rodzinny

Klasyfikacja FCI
Grupa 2., Sekcja 3.

Wygląd ogólny
pies średni, o budowie prawie kwadratowej, proporcjonalne części ciała, szata trójkolorowa. Muskularny o śmiałym wyglądzie. Proporcje: wysokość w kłębie do długości korpusu = 9:20, raczej zwarty niż długi. Długość kufy do długości czaszki = 4:5

Zachowanie temperament
żywy, pełny wigoru, pewny siebie, godny zaufania i odważny. Lekko podejrzliwy w stosunku do obcych. Wesoły łatwo się uczy.

Głowa
lekko klinowata, czaszka stosunkowo płaska, równomiernie zwężająca się w kierunku kufy, stop lekko zaznaczony.

Nos
u psów czarnych: czarny, u psów brązowych: brązowy. Uzębienie mocne pełne, regularny zgryz nożycowy, tolerowany cęgowy oraz brak przedtrzonowców P1 i trzeciego trzonowca M3.

Policzki
słabo zaznaczone.

Oczy
raczej małe, migdałowe, niewyłupiaste, o żywym wyrazie, u psów czarnych ciemnobrązowe, u brązowych jaśniejsze, ale możliwie najciemniejsze.

Uszy
osadzone stosunkowo wysoko i szeroko. Gdy pies jest spokojny zwisają płasko i przylegają do policzków, gdy pies jest czujny podniesione u nasady i zwrócone do przodu. Trójkątne z zaokrąglonymi końcami.

Szyja
średniej długości, mocna i kształtna.
Korpus
zwarty i pokaźny.

Grzbiet
umiarkowanie długi, mocny i prosty.
Lędźwie
krótkie i umięśnione.

Zad
krótki, przedłużenie grzbietu.
Klatka piersiowa
szeroka, głęboka sięgająca łokci.

Brzuch
lekko podkasany.

Ogon
osadzony wysoko, mocny, średniej długości, obficie owłosiony. W ruchu ogon noszony mocno skręcony na zadem, na boku lub pośrodku. Kończyny przednie dobrze umięśnione. Widziane z boku, proste i równoległe, rozstawione nie za blisko siebie.

Kończyny tylne
dobrze umięśnione, widziane z tyłu, proste i równoległe. Wilcze pazury musza zostać usunięte. Ruchy
Dobry napęd z tyłu, długi wyciągnięty krok z przodu. Kończyny widziane z tyłu lub przodu poruszają się w linii prostej.

Szata
podwójna, zbita i prosta.

Włosokrywowy gruby i lśniący. Podszerstek gruby, czarny, brązowy lub szary. Nie powinien być widoczny przez włos okrywowy. Lekko falista szata na kłębie i grzbiecie tolerowana, ale nie pożądana.

Maść i znaczenia
podstawowy kolor czarny lub hawana brąz z symetrycznymi rudymi i białymi znaczeniami. Małe rude cętki nad oczami. Rude znaczenia na policzkach, klatce piersiowej (po lewej i prawej stronie), jak również na nogach, gdzie kolor rudy musi być położony między czarnym lub brązowym a białym. Białe znaczenia: biała strzałka, która biegnąca od nosa do rejony czaszki, może częściowo lub całkowicie przykrywać kufę. Białe na wszystkich czterech łapach, końcu ogona, tolerowana biała cętka na karku lub pół kołnierza, cienki biały pierścień wokoło szyi tolerowany.

Rozmiary
psy: 52-56 cm w kłębie, suki: 50-54 cm w kłębie. Tolerowana różnica 2 cm.
Wady
każde odstępstwo od wyżej wymienionych cech, powinno być uważanę za wadę i ocenione zależnie od stopnia jego znaczenia. Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra w mosznie.

AMERICAN STAFFORDSHIRE TERIER - niezwykła siła ducha i ciała

Kiedyś, podczas przerwy w grupowej tresurze psów, zaobserwowałem następującą scenę. Jakiś nieodpowiedzialny właściciel, niesubordynowanego jeszcze, dużego czworonoga, puścił go wolno. Ten pogalopował po łące i po chwili wybrał sobie cel awantury, dość niepozornie wyglądającego, zwłaszcza w wysokiej trawie, średniej wielkości, żółto białego pieska, dobrze umięśnionego, o zdecydowanie mocnej głowie. "Żółty" natychmiast zauważył intruza. Ku mojemu zdziwieniu stał jednak spokojnie, merdając ogonem i z ...wyraźnym uśmiechem na pysku obserwował napastnika, który zjeżony, szybko zbliżał się. Po chwili, cały impet, wyrazy niepohamowanej agresji, gdzieś zniknęły, bo z drugiej strony (szczęściem agresora), nie było żadnego gestu "podięcia rękawicy". Naprzeciwko stał idealnie cywilizowany, całkowicie pewien swojej przewagi fizycznej a zwłaszcza psychicznej - american staffordshire terrier.

Ten nieprzeciętny pies, znacznie uproszczając, "wyprowadzony został" poprzez krzyżówki dawnych bulldogów z dawnymi terrierami. Znaczący był tu zwłaszcza terrier ze Staffordshire, którego użyli Anglicy do uzyskania odpowiedniego psa do modnych swego czasu walk tych zwierząt oraz walk psów z bykiem. Parlament Angielski w 1835 roku oficjalnie zakazał organizowania walk psów. Nie oznaczało to zaprzestania tego procederu, ktory trwał nadal jeszcze w XX wieku. Wspomniany zakaz stanowił jednocześnie przyczynek do rozwoju eksportu, z Anglii i Irlandii, na kontynent amerykański, psów typu bull & terrier.... w celu organizowania walk, ale nie tylko.

Pierwsi amerykańscy osadnicy narażeni byli na wiele niebezpieczeństw w związku z czym potrzebne były wszechstronne, twarde,szybkie, czujne i odważne psy. Do ich zadań należała ochrona domów i farm, niektóre musiały pełnić funkcje pasterskie - zaganiać bydło i bronić je przed dzikimi zwierzętami. Zwrotny i szybki pies musiał radzić sobie zarówno z gryzoniami jak i różnymi, często groźnymi, gadami. Uznano, że nieco wieksze psy będą lepiej spełniać zadania stróża i obrońcy, dlatego w hodowli preferowano większe egzemplarze, co z czasem przyczyniło się do zwiększenia wzrostu całego pogłowia.

Siłą motoryczną rozwoju hodowli "pit bulli" (arenę do walk nazywano pit) były jednak walki psów. W pewnym okresie zainteresowanie tym procederem pojawiło się również w Meksyku. Wprawdzie w tym kraju pojedynki kogutów cieszyły się największym powodzeniem ale rywalizacja psów też okazała się dobra do "robienia pieniędzy" i dostarczania emocji amatorom krwawych widowisk.

W okresie międzywojennym nastąpił dalszy wzrost zainteresowania Amerykanów tego typu, prymitywnymi rozrywkami, zwłaszcza, że w grę wchodziły wysokie stawki zakładów. Wcześniej importowany staffordshire bull terier, stanowił podstawę do wyprowadzenia "ulepszonej" nieco wersji psa, który zajął czołowe miejsce wśród psów typu pit - bulls, psów do walki. Siła buldoga, zwinność terriera i wręcz legendarna odwaga tego psa, określa go zwierzęciem nieprzeciętnym. Jest inteligentny, żywy, spostrzegawczy. Te cechy czynią amstaffa wspaniałym stróżem, opiekunem, obrońcą, wartościowym członkiem stada - rodziny.

Już w czasie I wojny światowej american pit bull terriery cieszyły się w USA ogromną popularnością. Za zasługi na froncie (uratował życie wielu żołnierzom ostrzegając o ataku gazowym), pies o imieniu Stubby dostał stopień sierżanta i medal za odwagę. Prezydenckim medalem, dekoracji w Białym Domu, dokonał generał Pershing. Przedstawiciele omawianej rasy stali się niejako synonimem Ameryki. Ich podobizny pojawiły się na znaczkach pocztowych, w komiksach, na plakatach. Niektóre firmy użyły podobizny pit bulla do reklamy swoich wyrobów (m.in. Lewis).

Entuzjaści tych psów spotykają się z dwoma nazwami: amerykański pit bull terrier i amerykański staffordshire terrier. Różnica jest natury formalnej, umownej, chociaż nie do końca. W roku 1936 grupa hodowców pragnących wystawiać swoje pociech na imprezach organizowanych przez Amerykański Kennel Club, i rozwijać hodowlę wg określonego standardu zarówno w zakresie eksterieru jak i cech psa towarzysza człowieka, zarejestrowała rasę pod nazwą staffordshire terrier. Słowo "amerykański" dodano dopiero w 1974 roku. Wspomniany standard uznawany jest przez FCI t.j. międzynarodową federację kynologiczną do której należy rownież Polska. Psy o nazwie american pit bull terrier nie są uznawane jako rasa w w/w organizacji kynologicznej.

W AKC - głównym i największym amerykańskim klubie - wyklucza się używanie psów do walk (podobnie jak w FCI). Sędzia, który zauważy na wystawie psa ze szramami, bliznami wskazującymi, że pies używany był do walk - powinien go zdyskwalifikować. Wspomnieć należy, że obecnie inne niż wyżej wymieniona, amerykańskie organizacje kynologiczne, również rygorystycznie podchodzą do psich walk a udział w takich imprezach powoduje sankcje w postaci m.in. dożywotniego unieważniania rodowodów, uniemożliwienia rejestracji miotów szczeniąt itp. Amerykański staffordshire terrier nie jest psem dużym ale sprawia wrażenie bardzo silnego. Muskulatura, gibkość i zwinność przy pełnym ekspresji ogólnym wyrazie, nadaje mu osobliwy wdzięk, bardzo sympatycznego psa.

Pomimo długotrwałej hodowli ukierunkowanej na utrwalenie przyjacielskich cech amstaffa należy pamiętać, że temperament oraz cechy psychiczne przedstawicieli tej rasy stanowią znaczny potencjał agresji wobec innych psów. Sprowokowany do ataku, nie socjalizowany amstaff, nie wychowywany i odpowiednio szkolony już od najwcześniejszego okresu życia, może stać się źródłem poważnych problemów dla swojego właściciela. Socjalizację szczeniąt należy zaczynać wcześnie - poznawanie obcych ludzi, inne zwierzęta a zwłaszcza psy (ale nie prowokujące do bójki) oraz wszelkie zjawiska otoczenia jak n.p. ruch uliczny, różne dźwięki, to gama doznań, które powinny być dobrze znana już młodemu przedstawicielowi omawianej rasy. Podróżowanie rozmaitymi środkami lokomocji jak samochód, autobus, czy pociąg jak również spokojne reagowanie na nieoczekiwane bodźce jak przejeżdżający rower, biegnący człowiek czy ktoś poruszający się odmiennie niż inni to też ważne uwarunkowania cywilizacji naszej pociechy. Powinno się zadbać ażeby ten pies nigdy nie pozostał bez dozoru poza swoim mieszkaniem czy terenem.

W wieku 10 - 12 miesięcy wskazane jest ażeby nasz podopieczny pszeszedł szkolenie w zakresie posłuszeństwa. Inteligencja, ruchliwość, aktywność to atuty łatwego uczenia się, a kiedy w pełni dorośnie - dobrego udziału w różnych zawodach, jak agility (pokonywanie na czas odpowiedniego toru przeszkód), ciągnięcie ciężarów itp. W przypadku osobników upartych, nie chętnie podporządkowujących się woli przewodnika - konsekwencja, spokój i wytrwałość w szkoleniu psa przynosi z reguły pożądany efekt.

Pielęgnacja jest bardzo nieskomplikowana - kilka minut szczotkowania stanowi masaż skóry, usunięcie ew paprochów i w konsekwencji właściwy połysk sierści. Kąpiel ograniczamy do niezbędnego minimum, pamiętając o dokładnym spłukaniu odpowiedniego szamponu i wytarciu całego ciała. Okresowo czyścimy oczy, uszy i zęby (zapobieganie osadzaniu kamienia). Jeżeli pies nie biega po twardym podłożu co sprzyja naturalnemu ścieraniu pazurów, należy je oglądać i ew przycinać.

Problemy zdrowotne, które wyodrębniałyby omawianą rasę spośród innych psów, nie istnieją. Pamiętać jednak należy, że amstaffy są odporne na ból i może się zdarzyć, że przez dłuższy czas, dany osobnik nie będzie okazywał jakichkolwiek oznak choroby czy zranienia. Stąd potrzeba bacznej obserwacji tego czworonożnego kompana ażeby w porę zapobiec rozwojowi choroby.

Wygląd i przeznaczenie american staffordshire terriera:
- wzrost w kłębie: pies 46-48 cm, suka 44-46 cm.
- waga: 20-30 kg (ważne jest utrzymanie proporcjonalności wagi i wzrostu)
- głowa: średniej długości, szeroka mózgoczaszka. Stop wyraźnie zaznaczony, prosta górna linia nosa. Wyraźne mięśnie policzków. Uszy osadzone wysoko, kopiowane lub naturalne.
- Oczy: ciemne, okrągłe, szeroko rozstawione, bez różowych obwódek.
- Tułów: żebra dobrze wysklepione, ścisłe, zachodzące daleko do tyłu. Klatka szeroka i głęboka.
- Sierść: krótka, ściśle przylegająca, lśniąca.
- Maść: każdy kolor jednomaścisty, łaciaty, pręgowany. Maść całkowicie biała, biała na powierzchni większej niż 80% sylwetki psa, czarna podpalana lub wątrobiana nie jest preferowana.
- Ogon: nisko osadzony, zwężający się ku końcowi. Nie zakręcony. Nie kopiowany.
- Wady dyskwalifikujące: niedopigmentowany nos, jasne lub różowe oczy, ogon za długi lub źle noszony, przodozgryz lub tyłozgryz.

Przeznaczenie: pies towarzyszący, obrońca. Dobrze współżyje z dziećmi. Przyjacielski wobec innych ludzi jeśli nie pojawi się zagrożenie. (może okazywać agresję wobec innych psów). Wykazuje dużą potrzebę ruchu. Kocha zabawę. Cena szczenięcia w Polsce waha się od ok. 1200 zł. do 3000 zł.. Długość życia 10 - 13 lat.

 

 

ALPEJSKI GOŃCZY KRÓTKONOŻNY

Użytkowość 

Alpejskie gończe krótkonożne to niewielkie, krzepkie psy o wielkiej pasji i ciętości. Z uwagi na swą krótkonożność wolniej gonią po tropie, przez co zwierzyna nie uchodzi przed nimi zbyt szybko.
W Polsce nadal mało liczne, pracują głównie jako posokowce, ale są również doskonyłymi dzikarzami. Chętnie idą do wody, dobrze aportują. W praktyce stwierdziliśmy także dużą ciętość do drapieżników. W niektórych krajach wykorzystywane są jako gończe do polowania na zające, a nawet jako norowce. Niemniej jednak "świat poznają dolnym wiatrem" i to predysponuje je do pracy na tropach. Z naszych doświadczeń wynika, że już 6-cio miesięczne szczenięta po paru treningach, są w stanie bez większych problemów rozpracowywać kilkugodzinne tropy sztuczne (bez farby) położone w butach tropowych lub kołem tropowym.

Z natury są przyjacielskie, ale nieufne wobec obcych. Wykazują ogromną cierpliwość w stosunku do małych dzieci - co "przerabiamy" z naszymi. Z uwagi na niewielki wzrost i krótki włos są niekłopotliwe w mieszkaniach, choć pozostawione same sobie potrafią nieźle narozrabiać.

Dojrzewają psychicznie szybciej niż posokowce hanowerskie czy bawarskie, co gwarantuje nam możliwość wcześniejszego wykorzystania psa w łowisku. I co najważniejsze: rzadko trafiają w ręce niemyśliwych, prawdopodobnie z uwagi na swą umiarkowanie atrakcyjną powierzchowność, choć zdarza się i tak, że myśliwy kupi psa w nadziei, że będzie miał wiernego towarzysza łowów, przywiezie do domu i ... po kilku dniach domownicy (głównie płci żeńskiej) mówią, to jest już ich piesek i do lasu go nie puszczą - historia autentyczna

Na podsumowanie stwierdzić trzeba, że jamnikogończe choć niedużej postury, mają wielkie serce do łowów i są rasą z możliwą do wykorzystania w różnych łowiskach - nie tylko tych ze zwierzyną grubą.
Historia rasy

- Starożytność: z tego okresu znane są malowidła psów zbliżonych w typie do alpejskiego gończego
- 1881r. : Rudolf Habsburg w książce "Podróże wschodnie 1881r." opisuje myśliwych, którym towarzyszyły jamnikowate gończe
- 1886r. : Ludwik Beckman i Otto Grashey uwieczniają Dachsbracke na swych obrazach
- 1896r. : w Austrii powstaje organizacja związkowa, która ustala podstawy hodowli i zasady organizowania wystaw, działalność organizacji niweczy wybuch I wojny światowej, która powoduje również upadek hodowli rasy
- 1919r. : reaktywacja klubu - odbywa się I zebranie z ponad 200 uczestnikami
- 1923r. : powstają oddziały klubu Dachsbracke w Niemczech, Czechach, Słowacji i Słowenii
- 1932r. : austriackie organizacje kynologiczne uznają alpejskiego gończego trzecią rasą posokowca
- 1934r. : August Baumann wydaje książkę pt. "Alpejski jamnikogończy gór kruszcowych"
- 1938r. : Austria traci suwerenność i klub austriacki zostaje wchłonięty przez Niemców
- 1946r. : Max Zermatto odbudowuje klub i przeprowadza pierwsze próby użytkowe
- 1975r. : FCI rejestruje rasę pod nazwą Alpejski Gończy Krótkonożny nr 254, klub przeprowadza 200-tny egzamin użytkowości
- 1990r. : Josef Stangl wydaje książkę pt. "Alpejski jamnikogończy"
- 1996r. : 100-lecie Klubu Dachsbracke
- 1999r. : 400-tny egzamin użytkowości, następuje rozwój międzynarodowej współpracy klubów alpejskiego gończego krótkonożnego po 2000 r. z inicjatywy Kol. Józefa Głowniaka podjęto próbę powołania Polskiego Klubu Dachsbracke
- 2005 r. : w kwietniu odbywa się Walne Zebranie Członków Założycieli Polskiego Klubu Dachsbracke, wybrano władze i organy Klubu, Klub rozpoczyna działalność




Wzorzec FCI nr 254 z dnia 10.10.1995

- Nazwy rasy: Jamnikoogar , Jamnikogończy , Alpenländische Dachsbracke , Alpský jezevčíkovitý brakýř , Alpine Dachsbracke
- Kraj pochodzenia : Austria
- Użytkowość : pies wytrzymały, odporny na warunki pogodowe, wszechstronny myśliwski pies górski, używany jako posokowiec - do pracy na farbowanych tropach zwierzyny grubej oraz jako pies gończy na zająca i lisa

- Klasyfikacja FCI : grupa VI, sekcja II - posokowce
- Wygląd ogólny: krótkonogi, silny pies o krzepkiej, grubokościstej budowie ciała oraz gęstej okrywie włosowej i mocnej muskulaturze, stosunek wysokości w kłębie do długości ciała 2 : 3, stosunek długości trzewioczaszki do mózgoczaszki 9 : 10
- Zachowanie - charakter : pies rozumny i przyjacielski, o nieustraszonym usposobieniu

- Głowa: prosty grzbiet nosa, wyraźny stop, mózgoczaszka lekko wysklepiona, bruzda czołowa dobrze zaznaczona, guz potyliczny słabo rozwinięty, nos czarny, kufa mocna, fafle o czarnym pigmencie, dobrze przylegające, o umiarkowanie zaokrąglonych łukach wargowych; mocne, pełne uzębienie o zgryzie nożycowym lub cęgowym, oczy ciemnobrązowe, powieki przylegające, czarno wypigmentowane, uszy osadzone wysoko, bez fałd, wiszące, szerokie i gładkie, średniej długości (powinny sięgać do kłów), dobrze zaokrąglone na końcach
- Szyja : muskularna, niezbyt długa
- Korpus: mocny, wydłużony o dobrej muskulaturze, kłąb umiarkowanie zaznaczony, grzbiet prosty, lędźwie krótkie i szerokie, zad nieco opadający, klatka piersiowa głęboka i szeroka zaznaczona przedpiersiem, głębokość klatki powinna stanowić około połowy wysokości w kłębie, brzuch umiarkowanie podkasany
- Ogon : wysoko osadzony, gruby u nasady, sięgający prawie do ziemi, noszony lekko w dół, na spodniej stronie ogona włos dłuższy (szczotka)
- Kończyny : kończyny przednie proste i mocne, sprawiające wrażenie krótkich w stosunku do ciała, łopatki dobrze przylegające, długie, ukośne i mocno umięśnione, kończyny tylne umięśnione , mocne i dobrze kątowane, oglądane od tyłu proste i równoległe, łapy przednie i tylne mocne, zaokrąglone, palce zwarte, opuszki mocne, pazury czarne

- Chody : przestrzenne, preferowany kłus, ale pies w kłusie nie powinien drobić
- Skóra : elastyczna i silna bez fałd i zmarszczek
- Okrywa włosowa : włos złożony z bardzo gęstej okrywy i równie gęstego podszerstka, pokrywający całe ciało ściśle przylegając,
- Umaszczenie : idealnym jest czerwień jelenia z czarnymi włosami lub bez nich, ale również czarna podpalana z jasnym czerwonobrązowymi plamami na głowie, piersi, kończynach, łapach i dolnej powierzchni ogona, białe znamię na piersi dopuszczalne

- Wielkość: 34-42 cm, idealne wymiary: pies 37-38 cm, suka 36-37 cm
- Wady : każde odstępstwo od podanego wzorca jest wadą, której wielkość mierzy się stopniem odchylenia od powyższego wzorca, wadami są: zbyt krótka, zbyt szpiczasta lub zbyt długa kufa, zbyt jasne oko, nie przylegające do gałek ocznych i źle zamykające się powieki, krótkie lub szpiczasto zakończone uszy, słaby kościec, delikatna muskulatura, luźne łopatki, źle kontowane przednie lub tylne kończyny, zbyt cienki lub krótki włos, wadliwe umaszczenie Wady dyskwalifikujące: brak więcej niż dwóch zębów bocznych, wszystkie odchylenia upośledzające użytkowość łowiecką - słaby temperament, wysokość w kłębie mniejsza niż 34 cm i większa od 42 cm psy muszą mieć zdeponowane w worku mosznowym oba dobrze rozwinięte jądra .
(opracowane na podstawie publikacji Kol. Andrzeja Brabletza - ŁP IV 1999 r.)